નથી સમજાતું જીવે કોણ કોની મ્હેરબાની પર! મહોબત પર જવાની કે મહોબત ખુદ જવાની પર! હજારો વાર હું માર્યો ગયો છું મ્હેરબાની થી, ભરોસો કેમ રાખું કોઇની હું મ્હેરબાની પર! શીખી જા હે મરણ, આવીને મારા મિત્ર પાસેથી, પ્રહારો થાય છે કેવી અદાથી જિંદગાની પર! જો ઉર્મિઓ જીવિત છે તો જગત પણ એક દી’જોશે, બુઢાપામાં જીવનને લાવશું પાછું જવાની પર. ન તૂટી જાય આ ગરદન નમી આભારના ભારે! હવે બસ કર, ન કર તું મ્હેરબાની મ્હેરબાની પર. મરે છે મ્હેરબાની પર તો ‘ઘાયલ’ છે, મરે કોઇ! જીવ્યો છું ને હજુ જીવીશ હું ના મ્હેરબાની પર.