દિવસો જુદાઇના જાય છે, એ જશે જરૂર મિલન સુધી, મને હાથ ઝાલીને લઇ જશે, હવે શત્રુઓ જ સ્વજન સુધી. ન ધરા સુધી, ન ગગન સુધી, નહિ ઉન્નતિ, ન પતન સુધી, અહીં આપણે તો જવું હતું, ફક્ત એકમેકના મન સુધી. હજી પાથરી ન શક્યું સુમન, પરિમલ જગતના ચમન સુધી, ન ધરાની હોય જો સંમતિ, મને લૈ જશો ન ગગન સુધી. છે અજબ પ્રકારની જિંદગી ! કહો એને પ્યારની જિંદગી, ન રહી શકાય જીવ્યા વિના ! ન ટકી શકાય જીવન સુધી. તમે રાંકનાં છો રતન સમાં, ન મળો, હે અશ્રુઓ, ધૂળમાં, જો અરજ કબૂલ હો આટલી, તો હ્રદયથી જાઓ નયન સુધી. તમે રાજરાણીના ચીર સમ, અમે રંક નારની ચૂંદડી ! તમે બે ઘડી રહો અંગ પર, અમે સાથ દઇએ જીવન સુધી. જો હ્રદયની આગ વધી ‘ગની’, તો ખુદ ઇશ્વરે જ કૃપા કરી, કોઇ શ્વાસ બંધ કરી ગયું, કે પવન ન જાય અગન સુધી.