ઉલ્લાસની ઉમંગની અથવા વિષાદની, ફરિયાદની હો વાત, કે હો વાત યાદની; થાતી નથી મુરખને કોઇ વાતની અસર, કડછીને ‘જાણ’ હોતી નથી રસની, સ્વાદની. તારાં સ્મરણો ભીની ખુશ્બો મારું અંતર બળતો ધૂપ. દશા મારી અનોખો લય, અનોખો તાલ રાખે છે મને તો મુફલીસીમાં પણ એ માલામાલ રાખે છે. જીવનનું પૂછતા હો તો જીવન છે ઝેર ‘ઘાયલ’નું છતાં હિમ્મત જુઓ , એ નામ ‘અમૃતલાલ’ રાખે છે. સખાતે બેસહારાની સહારા દોડતા આવ્યા, જીગરથી ઝંપ્‍લાવ્યું તો કિનારા દોડતા આવ્યા, વ્યવસ્થા એમને માટે ભલા હોય શી કરવાની, હતા મહેમાન એવા કે, ઉતારા દોડતા આવ્યા. હવે પ્રિત ની રીત સમજાઇ છે કઇં, હવે રીતસરની મજા લઇ રહયો છું. હવા લીમડાની સતાવે છે ઘાયલ, કબરમાંયે ઘરની મજા લઇ રહયો છું. એક આત્મબળ અમારું દુઃખ માત્રની દવા છે, શું એમ કોઈનાય માર્યા મરી જવાના ! પીડા મહીં પણ એમ હસું છું, જાણે ગયો છે રોગ સમૂળ. કોઈ પરખંદો જ ‘ઘાયલ’ પેખશે, વેદજૂની વેદનાની વાણ છું.