તિલક કરતાં ત્રેપન થયાં, ને જપમાળાનાં નાકાં ગયાં, તીરથ ફરી ફરી થાકયા ચરણ, તોય ન પોહોંચ્યો હરિને શરણ. કથા સુણી સુણી ફૂટ્યા કાન, તોય અખા ન આવ્યું બ્રહ્મજ્ઞાન. એક મૂરખને એવી ટેવ, પથ્થર એટલા પૂજે દેવ, પાણી દેખી કરે સ્નાન, તુલસી દેખી તોડે પાન. એ અખા વડું ઉતપાત, ઘણા પરમેશ્વર એ ક્યાંની વાત ? જ્ઞાનીને કવિતા ન ગણેશ, કિરણ સૂર્યના કેમ વણેશ ? શબ્દ કેરો શઢ ક્યમ થાય ? આકાશ તે ક્યમ તોળ્યું જાય ? એવું વચન અણલિંગી તણું, અખા નહીં કો પર-આપણું. ધને, તને, કો મોટા કુળે, કો વિદ્યા કો ખાંડાબળે. એ મોટમ સઘળી જાયે ટળી, જ્યમ આતશબાજી પલકે બળી. અખા કારણ વિના વડપણ તે વડું, જ્યમ સ્વલ્પમૂલ્ય તારે તુંબડું. જો જો રે મોટાના બોલ, ઊજડ ખેડે બાજ્યું ઢોલ. અંધ અંધ અંધારે મળ્યા, જ્યમ તલમાં કોદરા ભળ્યા; ન થાયે ઘેંસ ને ન થાય ઘાણી, કહે અખો એ વાતો અમે જાણી. દેહાભિમાન હૂતો પાશેર, તે વિદ્યા ભણતાં વધ્યો શેર; ચર્ચાવાદમાં તોલે થયો, ગુરુ થયો ત્યાં મણમાં ગયો. અખા એમ હલકાથી ભારે હોય, આત્મજ્ઞાન મૂળગું ખોય. સસાશીંગનું વહાણ જ કર્યું, મૃગતૃષ્ણામાં જઈને તર્યું; વંધ્યાસુત બે વા’ણે ચઢ્યા, ખ પુષ્પ વસાણાં ભર્યાં. જેવી શેખસલીની ચાલી કથા, અખા હમણાં ને આગળ એવા હતા. જ્યાં જોઈએ ત્યાં કૂડેકૂડ; સામાસામી બેઠા ઘૂડ. કો આવી વાત સૂર્યની કરે, તે આગળ લેઈ ચાંચ જ ધરે, અમારે હજાર વર્ષ અંધારે ગયાં, તમે આવા ડાહ્યા બાળક ક્યાંથી થયા ? અખા મોટાની તો એવી જાણ, મૂકી હીરો ઉપાડે પહાણ.