વિરહ-પીડા ન ઘટી, ક્રુર ઘટાઓ રહી ગઇ, મારા જીવનના મુકદ્દરમાં કઝાઓ રહી ગઇ. કોઇને યાદ ફક્ત મારી વફાઓ રહી ગઇ, હાય, મુજ સત્ય હકીકતની કથાઓ રહી ગઇ. એના લીધે જ હતું જાણે આ તોફાન બધું, નાવ ડૂબી તો પ્રતિકૂળ હવાઓ રહી ગઇ. તારી રહેમતની વધારી જગે શોભા ફોકટ ! મારી નિર્દોષ ગુનાઓની સજાઓ રહી ગઇ. આખરી એક નજરનું જ હતું કામ ફક્ત, દર્દ દેનારના હાથોમાં દવાઓ રહી ગઇ. પાર મુજ ધૈર્ય-કસોટી ન ઊતરવા પામી, હોઠ પર આવી ને લાચાર દુઆઓ રહી ગઇ. ‘શૂન્ય’ છલકાઇ મદિરા છતાં ઊભરો ન ગયો, જામમાં કોઇના યૌવનની અદાઓ રહી ગઇ.