ડોલતા ભુજંગ માથે હાથ પસવાર્યો અમે; આપની જુલ્ફોના સોગન, યમને પડકાર્યો અમે. બહુ થયું તો લોહી સીંચી જાળવી તાજપ અસલ, નકલી ફૂલોથી કદી ના બાગ શણગાર્યો અમે. દિલ મહીં ખૂંપી ગયા, નાદાન ખીલા ક્રૉસના, પ્રેમ કાતિલ થઇ ગયો તોપણ નહીં વાર્યો અમે. એક અટારીનું અચાનક તૂટવું ભારે પડ્યું ! આમ તો ભૂકંપને પણ ક્યારે ગણકાર્યો અમે ? ખાંધ પર સુખદુઃખની કાવડ, કરમાં ઝોળી ધૈર્યની, ‘શૂન્ય’ એ રીતે જીવનનો બોજ વેંઢર્યો અમે.