મેળો આપો તો એક માનવીની સંગ અને એકલતા આપો તો ટોળે, જીવન આપો તો એવું આપો કે શ્વાસ એના કેફના કસૂંબાને ઘોળે ! તરતાં ના આવડે લગાર અને તગતગતા તડકાનો દરિયો લલકારે. થાકેલી આંખો અંજાતી નથી, તોય થોડાં મૃગજળ ચળકે છે મઝધારે. ટીપેથી પાય તો ધરાઉં, સાવ તરસ્યો હું રહી ગયો છલકાતી છોળે. સૂની બપોરની આ એકલતા એકલતા એકલતા બોલી અકળાવો. ઊગતી સવારના આ ડહોળા રંગમાં જો થોડી આ સાંજ ઘૂંટી લાવો. કોઇએ ના હોઠે અડકાડ્યું એ અમરતને કોણ હવે આકાશે ઢોળે ?