કુદરતના ખેલ હાથમાં આવી નહીં શકે, કળીઓને ગલીપચીથી હસાવી નહીં શકે. એવા કોઈ સમયને હું ઝંખું છું રાતદિન, તું આવવાને ચાહે, ને આવી નહીં શકે. મારા કવનનું આટલું ઊંડું મનન ન કર, કંઈ યાદ થઈ જશે તો ભૂલાવી નહીં શકે. ના માંગ એની પાસે ગજાથી વધુ જીવન, એક પળ એ એવી દેશે વિતાવી નહીં શકે. વસવું જ હો તો જા જઇ એના જીવનમાં વસ તારા જીવનમાં એને વસાવી નહીં શકે. આંખો નિરાશ, ચેહરે ઉદાસી, આ શું થયું ? જા હમણાં તારો હાલ સુણાવી નહીં શકે. અંતિમ દર્દ હોય તો આવે છે સ્તબ્ધતા, સાચો વિરહ છે એ જે રડાવી નહીં શકે. તે વેળા જાણજે હવે તારી નથી જરૂર, જ્યારે તને કશું ય સતાવી નહીં શકે. ઝાહેદ સહજપણે જરા મારાથી વાત કર કરશે અગર દલીલ તો ફાવી નહીં શકે. એનો પ્રકાશ આગ નથી તેજ છે ‘મરીઝ’ આશના દીપ કોઇ બુઝાવી નહીં શકે.