રાત રડતી અને સરે ઝાકળ, પુષ્પની આંખથી વહે ઝાકળ. ઘાસને પાપ લાગે નૃસ્પર્શે, રોજ એ ધોઈને હરે ઝાકળ. તો ઉષા બળતી હોત ભડકે પણ, ઠારવા સૂર્યને બળે ઝાકળ. દર્દ હો કે ખુશી જીવનની હો, બેયમાં આંખમાં તરે ઝાકળ. એક સ્થળે ભેજ જો ભીતરનો ઠરે, એ હવા ! તો જ એ બને ઝાકળ. બાથમાં આખું નભ સમાવે, ને પુષ્પના પાંદમાં રહે ઝાકળ. હું તો શું ? કાવ્ય પણ ભીંજાયા છે, મન-વિચારોને જો અડે ઝાકળ.