આ તારલો ઝબકીને ખરતો, આભથી પળ એકમાં આ આગિયો ઊડતો ઝબકતો, ઘડી ઘડીના તાલમાં આ ધૂપસળી બળતી પૂરીને, મહેકતી ઘડીઓ સુધી આ કોડિયું બળતું રહ્યું, એક રાતના છેડા સુધી આ વીજળી પણ ચમકતી, વાદળ તણાં ગર્જન સુધી આ ચાંદની પણ ચમકતી, પ્રભાતના પ્રારંભ સુધી ક્યાંક મેં વાંચ્યું હતું કે સૃષ્ટિનો પણ અંત છે કે આગ પણ આ સૂરજની નવ ચાલશે યુગો સુધી ઓ સૃષ્ટિના ઘડનાર પૂછું કેમ ભૂલ આ ભારે કરી ? કાં દિવડા તે ના કર્યા, જે ઝળકતા યુગો સુધી ? એણે કહ્યું કે દિવડાં મૂક્યા મેં માનવ દિલમાં અજવાળું જેનું પહોચતું, આકાશથી પાતાળ સુધી પરોપકારને પ્રેમના બળતણથી જે પ્રગટાવતાં ફક્ત માણસાઇના દિવા ઝળકતાં યુગો સુધી