સાત સમંદર તરવા ચાલી, જ્યારે કોઇ નાવ અકેલી, ઝંઝા બોલી ‘ખમ્મા ખમ્મા’! હિંમત બોલી ‘અલ્લા બેલી’! નાવ ઊતારુ હો કે માલમ, સૌને માથે ભમતું જોખમ, કાંઠા પણ દ્રોહી થઇ બેઠા, મઝધારે પણ માઝા મેલી. એવાં છે પણ પ્રેમી અધુરા, વાતોમાં જે સુરાપુરા, શિર દેવામાં આનાકાની, દિલ દેવાની તાલાવેલી. કોનો સાથ જીવનમાં સારો ‘શૂન્ય’ તમે પોતે જ વિચારો, મહેનત પાછળ બે બે બાહુ, કિસ્મત પાછળ માત્ર હથેલી! આપખુદીનું શાસન ડોલ્યું, પાખંડીનું આસન ડોલ્યું, “હાશ” કહી ઈશ્વર હરખાયો, ‘શૂન્યે’ જ્યાં લીલા સંકેલી.