સૃષ્ટિ છે એક કોયડો ને અણઉકેલ છે જાણ્યું તો જાણ્યું એ કે તે દુર્ભેદ્ય જેલ છે. છે પગ તળે પથ્થર તરફ લઇ જાતા માર્ગ, ને લોકો ખુદાના નકશા લઇ નીકળેલ છે. ઉઘરાવી ઝેર, વ્હેંચે છે ખૈરાતમાં અમી - એવું અમે તો સંત વિષે સાંભળેલ છે. ચહેરો વીંછળતી જેના વડે મારી જિંદગી એ જળને મૂળસોતાં સૂરજ પી ગયેલ છે. જે કહેતું’તું - કરીશ તારા જીવમાં મુકામ એ પંખી એનો વાયદો ભૂલી ગયેલ છે. પહોંચ્યા છે તરસ્યા પ્રાણ સરોવર સુધી, રમેશ કોને કહું કે એ બધું જળ ચીતરેલ છે !.