અઢી અક્ષરનું ચોમાસું, ને બે અક્ષરના અમે; ખોટ પડી અડધા અક્ષરની, પૂરી કરજો.. તમે! ત્રણ અક્ષરના આકાશે આ બે અક્ષરની વીજ, બે અક્ષરનો મોર છેડતો સાત અક્ષરની ચીજ. ચાર અક્ષરની ઝરમર ઝીલતાં રૂંવાડાં સમસમે, ખોટ પડી અડધા અક્ષરની, પૂરી કરજો.. તમે! ચાર અક્ષરના ધોધમારમાં છ્લબલ આપણાં ફળિયાં; આંખમાં આવ્યાં પાંચ અક્ષરનાં ગળાબૂડ ઝળઝળિયાં! ત્રણ અક્ષરનું કાળજું કહો ને, ઘાવ કેટલા ખમે ? ખોટ પડી અડધા અક્ષરની, પૂરી કરજો.. તમે! પાંચ અક્ષરનો મેઘાડંબર, બે અક્ષરનો મેહ, અઢી અક્ષરના ભાગ્યમાં લખિયો અઢી અક્ષરનો વ્રેહ! અડધા અક્ષરનો તાળો જો મળે, તો સઘળુ ગમે, ખોટ પડી અડધા અક્ષરની, પૂરી કરજો.. તમે!

ભીની ભીની ભીનાશ ચહેરો તારો, તર-બતર કુમાશ ચહેરો તારો. ના કળી ના પોયણી ના ફુલ ના પુષ્પ, ગંધ સુગંધ સુવાસ ચહેરો તારો. થોડો સોનેરી ને જરા રૂપેરી રૂપેરી, સૌમ્ય સૌમ્ય ઉજાસ ચહેરો તારો. રગે રગ વહે રંગોના ઝરણાં, મેઘ-ધનુષી આવાસ ચહેરો તારો. દૃષ્ટિ મારી નંદનવન થઈ જાયે, કાશી છે કે કૈલાશ ચહેરો તારો. પૂરબ પશ્વિમ, ઉત્તર દક્ષિણ, ધરતી આકાશ ચહેરો તારો. પંક્તિ ગીતની થોદા શેર ગઝલના, છંદો-છંદ પ્રાસાનુ પ્રાસ ચહેરો તારો. પ્રતિબિંબ લઈ ઘુમે છે ગલીઓમાં, આયનાની તલાશ ચહેરો તારો. આંખોની તૃષ્ણા એક જનર તારી, ને નજરની પ્યાસ ચહેરો તારો. આવ નજદીક એક વાત કહું ખાનગી, છે ચહેરાઓમાં ખાસ ચહેરો તારો. દૂર દૂર પાસ પાસ ચહેરો તારો, છે મૃગજળ કે ચાસ ચહેરો તારો.

વાતને રસ્તે વળવું નથી, આપણે હવે મળવું નથી… આપણો મારગ એકલવાયો, આપણે આપણો તડકો-છાંયો, ઊગવું નથી, ઢળવું નથી, આપણે હવે મળવું નથી… હોઠથી હવે એક ના હરફ, આંખમાં હવે જામતો બરફ, અમથા અમથા ગળવું નથી, આપણે હવે મળવું નથી…

કાગળમાં તારી યાદના કિસ્સાઓ લખ મને, જો શક્ય હોય તો પ્રેમના ટહુકાઓ લખ મને, તારા વિના અહીં તો ધૂમ્મસ છે બધે, તારી ગલીમાં કેવા છે તડકાઓ લખ મને. અકળાઇ જાઉં એવા અબોલા ના રાખ તું, તારા જ અક્ષરો વડે ઝઘડાઓ લખ મને, તું આવશે નહિ એ હું જાણું છું, તે છતાં, તું આવવાના ખોટા ઇરાદાઓ લખ મને ! કોઇ મને બીજા તો સહારા નહીં મળે અમથા જ તારા હાથે દિલાસા લખ મને ! મારા જીવનનો પંથ હજી તો અજાણ છે કયાં ક્યાં પડયા છે તારાં એ પગલાં લખ મને

પ્રેમ એટલે કે, સાવ ખુલ્લી આંખોથી થતો મળવાનો વાયદો. સ્વપ્નમાં પળાય એવો કાયદો… પ્રેમ એટલે કે, તારા ગાલોના ખાડામાં ડૂબી જતા મારા ચોર્યાશી લાખ વહાણોનો કાફલો ક્યારે નહીં માણી હો, એવી કોઈ મોસમનો કલરવ યાદ આવે, એ પ્રેમ છે. દાઢી કરતા જો લોહી નીકળે ને ત્યાંજ કોઈ પાલવ યાદ આવે, એ પ્રેમ છે. પ્રેમ એટલે કે, સાવ ઘરનો જ એક ઓરડો… ને તોય આખા ઘરથી અલાયદો… કાજળ આંજીને તને જોઉં તો તું લાગે, એક છોકરીને તે શ્યામવર્ણી વાદળ આંજીને જોતાં એવું લાગ્યું કે, મને મૂકી આકાશને તું પરણી પ્રેમમાં તો ઝાકળ આંજીને તને જોવાની હોય અને ફૂલોમાં ભરવાનો હોય છે મુશાયરો… પ્રેમ એટલે કે… સાવ ખુલ્લી આંખોથી થતો મળવાનો વાયદો.

પ્રારબ્ધને અહીંયાં ગાંઠે કોણ? હું પડકાર ઝીલનારો માણસ છું હું તેજ ઉછીનું લઉં નહીં હું જાતે બળતું ફાનસ છું. ઝળાહળાનો મોહતાજ નથી મને મારું અજવાળું પૂરતું છે અંધારાના વમળને કાપે કમળ તેજતો સ્ફુરતું છે ધુમ્મસમાં મને રસ નથી હું ખુલ્લો અને નિખાલસ છું પ્રારબ્ધને અહીંયાં ગાઠે કોણ? હું પડકાર ઝીલનારો માણસ છું કુંડળીને વળગવું ગમે નહીં ને ગ્રહો કને શિર નમે નહીં કાયરોની શતરંજ પર જીવ સોગઠાબાજી રમે નહીં હું પોતે જ મારો વંશજ છું હું પોતે મારો વારસ છું પ્રારબ્ધને અહીંયાં ગાંઠે કોણ? હું પડકાર ઝીલનારો માણસ છું -નરેન્દ્ર મોદી

રાત, પ્રતીક્ષા રાત, પ્રતીક્ષા, ઊંઘનું ઝોલું શ્રદ્ધા જેવા લયથી ડોલું હું ઝાકળના શહેરનો બંદી બોલ, ક્યો દરવાજો ખોલું ? થાય સજા પડઘા-બારીની ત્યાં જ તમારું નામ ન બોલું આવરણોને કોણ હટાવે ? રૂપ તમારું આખાબોલું ! સ્વપ્નાંઓ સંપૂર્ણ થયાં છે આપ કહો…તો આંખો ખોલું - જવાહર બક્ષી

તારા વિના તારા વિના સૂરજ તો ઊગ્યો પણ આકાશ આથમી ગયું. તારા વિના ફૂલ તો ખીલ્યાં પણ આંખો કરમાઈ ગઈ. તારા વિના ગીત તો સાંભળ્યું પણ કાન મૂંગા થયા. તારા વિના… તારા વિના… તારા વિના… જવા દે,કશું જ કહેવું નથી. અને કહેવું પણ કોનેતારા વિના ? - સુરેશ દલાલ

ક્ષણોને તોડવા બેસું તો વરસો ના વરસ લાગે બુકાની છોડવા બેસું તો વરસો ના વરસ લાગે કહો તો આ બધાં પ્રતિબિંબ હું હમણાં જ ભુંસી દઊં અરીસો ફોડવા બેસું તો વરસો ના વરસ લાગે કમળ-તંતુ સમા આ મૌનને તું તોડ મા નાહક ફરી થી જોડવા બેસું તો વરસો ના વરસ લાગે આ સપનું તો બરફનો સ્તંભ છે, હમણાં જ ઓગળશેહું એને ખોડવા બેસું તો વરસો ના વરસ લાગે મને સદભાગ્ય કે શબ્દો મળ્યા તારે નગર જાવા ચરણ લઇ દોડવા બેસું તો વરસો ના વરસ લાગે.... -શ્રી મનોજ ખંડેરિયા

વાતોની કુંજગલી વાતે વાતે તને વાંકું પડ્યું : ને મેં વાતોની કુંજગલી છોડી દીધી. શબ્દોને પંથ કોણ કોને નડ્યું ? મેં તો વાતોની કુંજગલી છોડી દીધી. આંખોમાં વાદળાં ને શ્વાસોમાં વાયરા: પણ અડકો તો ભોમ સાવ કોરી: તારા તે કાન લગી આવી ઢોળાઈ ગઈ હોઠ સમી અમરત કટોરી. પંખીની પાંખમહીં પીંછું રડ્યું: ને મેં વાતોની કુંજગલી છોડી દીધી. હવે ખળખળતાં ટળટળતાં અંધાર્યા જળ કે અણધાર્યો તૂટી પડ્યો સેતૂ: પાસે રહીને મને લાગે છે કેમ હવે કેટલાય જનમોનું છેટું! મારાં સપનાંને વેદનાનું વૈકુંઠ જડ્યું: ને મેં વાતોની કુંજગલી છોડી દીધી. - જગદીશ જોષી