દરેક ખુશી છે અહિ લોકો પાસે, પણ હસવા માટે સમય નથી દિવસ-રાત દોડતી દુનિયા મા, જિંદગી માટે પણ સમય નથી મા ના હાલરડાં નો અહેસાસ છે, પણ મા ની મમતા માટે સમય નથી બધા સંબંધો તો મરી ગયા જાણે, પણ તેમને દફનાવવાનો સમય નથી બધા નામ મોબઈલ મા છે પણ, મિત્રતા માટે સમય નથી પારકા ઓ ની શું વાત કરવી, પોતાના માટે પણ સમય નથી આંખો મા છે ઊંઘ ઘણીયે, પણ સુવા મટે સમય નથી દિલ છ ગમો થી ભરેલું, પણ રોવા માટે સમય નથી પૈસા ની દોડ મા એવા દોડ્યા, કે થાકવા નો પણ સમય નથી પારકા અહેસાનો ની શુ કદર કરીએ, જ્યાં પોતાના સપના ની જ કદર નથી તુ જ કહે મને એ, શુ થશે આ જિંદગી નુ દરેક પળે મરવા વાળા ને, જિવવા માટે પણ સમય નથી..

આભાર તારો કે આવી મિત્રતા આપી, આપણા સંબંધમાં કેવી સુંદરતા આપી, દુનિયામાં લોહીના સંબંધ પણ તુટીં જાય છે, પણ મને દોસ્તીમાં પણ કેવી પવિત્રતા આપી... કોઇ પણ વાત કહી શકીએ છીએ એક-બીજાને, મિત્ર તે દુઃખ દુર કરવાની કેવી સત્ત્તા આપી, નહિ છોડી શકીએ આ મિત્રતાને કોઇ પણ રીતે, આપણા સંબંધમાં પ્રભુંએ પણ કેવી અટ્ટુટતા આપી, હું અપૂર્ણ હતો તમારી મિત્રતા વિના, તમે સાથ આપી કેવી પૂર્ણતા આપી......

કાગળમાં તારી યાદના કિસ્સાઓ લખ મને, જો શક્ય હોય તો પ્રેમના ટહુકાઓ લખ મને ! તારા વિના અહીં તો છે ધુમ્મસ ફક્ત બધે, તારી ગલીમાં કેવા છે તડકાઓ લખ મને ! અકળાઈ જાઉં એવા અબોલા ન રાખ તું, તારા જ અક્ષરો વડે ઝઘડાઓ લખ મને ! કોઈ મને બીજા તો સહારા નહીં મળે, અમથા જ તારે હાથે દિલાસાઓ લખ મને !

તું મને મળતી ખરી પણ મન વગર, ઝાંઝવા બનતાં સરોવર જળ વગર. શૂન્ય મારું મન થયું છે એટલું, કે હવે ખડ ખડ હસું છું ભય વગર. જ્યાં જઉં છું ત્યાં મને સામી મળે ભીંત પણ ચાલી શકે છે પગ વગર. દૂર તારાથી થતો હું જાઉં છું એમ લાગે છે, હવે છું ઘર વગર. સૂર્ય સ્પર્શે ઓસ તો ઊડી ગયું હું તને મળતો રહ્યો કારણ વગર.

ધરો ધીરજ વધુ પડતો પ્રણય સારો નથી હોતો; અતિ વરસાદ કૈ ખેડૂતને પ્યારો નથી હોતો. તમારા ગર્વની સામે અમારી નમ્રતા કેવી? ગગનમાં સૂર્યની સામે કદી તારો નથી હોતો. અગન એની અમર છે મૃત્યુથી પર પ્રેમ છે ઓ દિલ, બળીને ભસ્મ થનારો એ અંગારો નથી હોતો હવે ચાલ્યા કરો ચાલ્યા કરો બસ, એ જ રસ્તો છે, ત્યજાયેલા પથિકનો કોઇ સથવારો નથી હોતો જરી સમજીવિચારી લે પછી હંકાર હોડીને, મુહબ્બતના સમંદરને કદી આરો નથી હોતો. ચમકતાં આંસુઓ જલતા જિગરનો સાથ મળવાનો, ન ગભરા દિલ પ્રણયનો પંથ અંધારો નથી હોતો. ઘણાંય એવાંય તોફાનો ઊઠે છે મનની નગરીમાં, કે જેનો કોઇ અણસારો કે વરતારો નથી હોતો. ફક્ત દુ:ખ એ જ છે એનું તરસ છીપી નથી શકતી, નહીંતર પ્રેમનો સાગર કદી ખારો નથી હોતો.

જીવતા બાપને ‘ડેડ’ કહે અને બા ઇજિપ્તની ‘મમી’, સાચ્ચું કહું છું ‘બોસ’, આપણને વાત જરાય ના ગમી. પા પા કહીને અડધો કરે ને મોમની બનાવે મીણબત્તી, સવારમાં તો ફ્રેન્ડશિપ કરે, ને સાંજ પડતાંમાં કટ્ટી. ઘર સ્કૂલોમાં ફેરવાયાં સ્કૂલોમાં ઓપન હાઉસ, ટીચરો સહુ ચર્ચા કરે છે, જેમ બિલ્લી ને માઉસ. દેશના ભાગાકાર કરીને માગે સહુ ડોનેશન (દો-નેશન), કૉલેજમાં તો જલસા યારો, કોચિંગ ક્લાસમાં ફેશન. શિક્ષણ કે sick ક્ષણ છે, સંસ્કૃતિનું કેવું મરણ છે ? એકલવ્યનો અકાળ પડ્યો છે, દ્રોણનુંય ક્યાં શરણ છે ? ક્યાં સુધી આ જોયા કરવું, ક્યાં સુધી ચાલશે આમ ? મા સરસ્વતી ! ત્રાહિમામ ! ત્રાહિમામ ! ત્રાહિમામ !

ઓચિંતુ કોઇ મને રસ્તે મળે ને કદી ધીરેથી પૂછે કે કેમ છે? આપણે તો કહીએ કે દરિયા શી મોજમાં ને ઉપરથી કુદરતની રહેમ છે. ફાટેલા ખિસ્સાની આડમાં મૂકી છે અમે છલકાતી મલકાતી મોજ એકલો ઊભું ને તો યે મેળામાં હોઉં એવું લાગ્યા કરે મને રોજ તાળું વસાય નહીં એવડી પટારીમાં આપણો ખજાનો હેમખેમ છે.... આપણે તો કહી દઇએ.. આંખોમાં પાણી તો આવે ને જાય નથી ભીતર ભીનાશ થતી ઓછી વધઘટનો કાંઠાઓ રાખે હિસાબ નથી પરવા સમંદરને હોતી સૂરજ તો ઊગે ને આથમી યે જાય મારીઉપર આકાશ હેમખેમ છે... આપણે તો કહી દઇએ..