ડગલેપગલે ભવમાં હું જેનાથી ભરમાયો હતો; કોને જઈ કહેવું કે એ મારો જ પડછાયો હતો ? ભેદ અનહદનો મને ત્યારે જ સમજાયો હતો; જે દિવસ હું કોઈની નજરોથી ઘેરાયો હતો. નામ પર મારા કોઈ શરમાય એ એની કસૂર ? હું વિનાવાંકે જીવન આખું વગોવાયો હતો. ખુદ ઉષા-સંધ્યા ન એનો દઈ શકી કોઈ જવાબ, લોહીથી સૂરજનો પાલવ કેમ ખરડાયો હતો ? તારી આંખોના ઈશારે મારી એકલતા ટળી, ભરસભામાં હું નહિતર ખૂબ મૂંઝાયો હતો. માફ કરજે થઈ શક્યું ના આપણું જગમાં મિલન, ભીડ કૈં એવી હતી કે હું જ રઘવાયો હતો. આ ગઝલ કેરી ઈમારત છે અડીખમ આજ પણ, એના પાયે ‘શૂન્ય’ કેરો પ્રાણ પુરાયો હતો.